دلبسته ی کفشهایم بودم. کفش هایی که یادگار سال های نو جوانی ام بودند.

دلم نمی آمد دورشان بیندازم. هنوز همان ها را می پوشیدم.

اما کفش ها تنگ بودند و پایم را می زدند.

قدم از قدم اگر بر می داشتم زخمی تازه نصیبم می شد.

سعی می کردم کمتر راه بروم زیرا که رفتن دردناک بود...

می نشستم و زانوهایم را بغل می گرفتم

و می گفتم: چقدر همه چیز دردناک است.

چرا خانه ام کوچک است و شهرم و دنیایم؟!

می نشستم و می گفتم: زندگیم بوی ملالت می دهد و تکرار...

می نشستم و می گفتم: خوشبختی تنها یک دروغ قدیمی است.

می نشستم و به خاطر تنگی کفشهایم جایی نمیرفتم.

قدم از قدم بر نمیداشتم... می گفتم و می گفتم...

پارسایی از کنارم رد شد...

عجب! پارسا پا برهنه بود و کفشی بر پا نداشت!

مرا که دید لبخندی زد و گفت: خوشبختی دروغ نیست.

اما شاید تو خوشبخت نشوی زیرا خوشبختی خطر کردن است...

و زیباترین خطر... از دست دادن!

تا تو به این کفش های تنگ آویخته ای...

برایت دنیا کوچک است و زندگی ملال آور.

جرات کن و کفش تازه به پا کن. شجاع باش و باور کن که بزرگتر شده ای.

رو به پارسا کردم، پوزخندی زدم و گفتم:

اگر راست می گویی پس خودت چرا کفش تازه به پا نمی کنی تا پا برهنه نباشی؟

پارسا فروتنانه خندید و پاسخ داد :من مسافرم و تاوان هر سفرم کفشی بود

که هر بار که از سفر برگشتم تنگ شده بود و پس هر بار دانستم که قدری بزرگتر شده ام.

هزاران جاده را پیمودم و هزارها پای افزار را دور انداختم.

تا فهمیدم بزرگ شدن بهایی دارد که باید آن را پرداخت.

حالا دیگر هیچ کفشی اندازه ی من نیست.

وسعت زندگی هرکس به اندازه ی وسعت اندیشه ی اوست...

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: